Οι σαμαροποιοί στα ορεινά
Μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα, όταν οι άνθρωποι ακόμα μετακινούνταν αποκλειστικά με ζώα, η ανάγκη ενός επαγγελματία για τη διαμόρφωση και την κατασκευή ενός “καθίσματος” (σαμάρι) για τους αναβάτες ήταν επιτακτική. Αυτό ακριβώς εξυπηρετούσε το επάγγελμα του σαμαροποιού ή σαγματοποιού.
Πρόκειται στην ουσία για ιδιαίτερους ξυλουργούς, μιας και τα σαμάρια ήταν, σχεδόν πάντα, ξύλινες κατασκευές με περίτεχνα σκαλιστά σχέδια πολλές φορές. Στα ορεινά, είναι ένα επάγγελμα που παρέτεινε την παρουσία του, λόγω της καθηστερημένς άφιξης του οδικού δικτύου και του έντονου αναγλύφου του εδάφους.
Τα ζώα
Τα σαμάρια προορίζονταν, κυρίως, για άλογα και γαϊδούρια και γι’αυτό η μέτρηση της πλάτης του ζώου ήταν σημαντική για την κατασκευή. Τα ζώα για να σαμαρωθούν πρέπει να έχουν κλείσει τα τρία χρόνια.
Η διαδικασία
Η κατασκευή του σαμαριού περνούσε από 6 φάσεις και ολοκληρωνόταν σε 4 μέρες περίπου. Προείχε η μέτρηση, η κοπή των ξύλων, η συναρμολόγηση τους και στη συνέχεια εφάρμοζαν τα υφάσματα, το διακοσμούσαν και τέλος, το έβαφαν.
Σήμερα
Σήμερα, το επάγγελμα του σαμαροποιού υφίσταται μόνο για ορισμένες περιπτώσεις έφιππων συλλόγων, ενώ μερικά σαγματοποιεία λειτουργούν σαν λαογραφικά μουσεία.