Οι Αρβανιτόβλαχοι, ή Ρεμένοι όπως αυτοπροσδιορίζονται, αποτελούν μια ξεχωριστή, από τους Βλάχους, πληθυσμιακή ομάδα, με πολλά κοινα χαρακτηριστικά, αλλά βασικές πολιτισμικές διαφορές. Η διαφοροποίηση του ονόματος λέγεται ότι δόθηκε από τους ελληνόφωνους Ηπειρώτες, λόγω των στενών σχέσεων των πρώτων με τους πληθυσμούς της Αλβανίας (Κ. Κρυστάλλης).
Ένας συνεχώς διωκόμενος λαός, αρχικά, από τις περιοχές της βόρειας Ηπείρου και της Αλβανίας, όπου κατοικούσαν Βλάχοι,
• σε νοτιότερες περιοχές προς τα Ιωάννινα, όπου ο Αλή Πασάς συνεργάστηκε μαζί τους για να εκδιώξει τους πληθυσμούς Τουρκαλβανών,
• προς τα σύνορα της Ηπείρου με τη Μακεδονία, στη σημερινά Καστοριά και τη Φλώρινα και
• μεγάλο μέρος νοτιότερα προς τη Θεσσαλία.
Μετά την οριστική χάραξη των συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, πολλοί παρέμειναν στην κεντρική και νότια Αλβανία και άλλοι εγκαταστάθηκαν στις περιοχές που αναφέρθηκαν και έφτασαν μέχρι και τη Στερεά Ελλάδα.
Ασχολήθηκαν, όπως και οι Βλάχοι, με την νομαδική κτηνοτροφία, αναγκαστικά, όπως πολλοί αναφέρουν, λόγω των συνεχόμενων μετακινήσεων τους, ως το ύστατο μέσο επιβίωσης. Δεν επιδίδονταν στη γεωργία και η μονόπλευρη ενασχόληση τους με την κτηνοτροφία τους άφησε ουραγούς στην αξιοποίηση της ανάπτυξης του εμπορίου και της βιοτεχνίας.