Οι καρβουνιάρηδες στα ορεινά
Αρκετά συχνή ήταν η ενασχόληση των κατοίκων ορεινών και ημιορεινών περιοχών με την παραγωγή κάρβουνου, οι κατά κόσμον καρβουνιάρηδες. Οι περιοχές με άφθονη ξυλεία, απάνεμα σημεία και αρκετό χώμα ήταν (και για κάποιους λίγους, είναι ακόμα) τα ιδανικά σημεία για να στηθούν τα καμίνια.
Από τα ψηλά βουνά της Πίνδου, έως τα ορεινά της Ζακύνθου συναντάμε ένα ακόμα εκλειπόν επάγγελμα, μιας καύσιμης ύλης που επί χρόνια αξιοποιούνταν για θέρμανση και, ακόμα και σήμερα, χρησιμοποιείται για μαγείρεμα.
Οικογενειακή υπόθεση
Το επάγγελμα του καρβουνιάρη ήταν ένα επάγγελμα οικογενειακό, με το οποίο ασχολούνταν και οι γυναίκες και ενίοτε τα παιδιά της οικογένειας, καθώς τους βοηθούσε ως ένα επιπλέον εποχιακό εισόδημα.
Η οργάνωση
Υπεύθυνος για κάθε καμίνι ήταν ο μάστορας, ο οποίος χρησιμοποιούσε τις τεχνικές που μάθαινε από τους προκατόχους του και καθόριζε το μέγεθος αυτού, καθώς και το τι ξύλα θα χρησιμοποιη-
θούν και το πως θα καλυφθούν.
Σήμερα
Πλέον, συναντάμε καρβουνιάρηδες στα Γρεβενά, στα ορεινά πέριξ της Θεσ/νίκης, στην ορεινή Ζάκυνθο κ.α.. Ωστόσο, σαν επάγγελμα συνεχίζει να φθίνει στο βωμό της φθηνής εισαγωγής από το εξωτερικό